دی حرف خرامش به لبم بال گشا رفت

دل در بر من بود ندانم به کجا رفت

خودداری و پابوس خیالش چه خیال است

می بایدم از دست خود آنجا چو حنا رفت

ما و گل این باغ به هم ساخته بودیم

فرصت تنک افتاد سر و برگ وفا رفت

پیش که گریبان درم ای وای چه سازم

کان تنگ قبا از برم آغوش گشا رفت

در ملک خیال آمد و رفت نفسی بود

اکنون خبر دل که دهد قاصد ما رفت

فرصت شمر وهم امل چند توان زیست

این وعدهٔ دیدار قیامت به کجا رفت

هر خارکه دیدم مژه ای اشک فشان بود

حیرانم ازپن دشت کدام آبله پا رفت

مقدوری اگر نیست چه حاصل ز هدایت

هشدارکه بی پا نتوان ره به عصا رفت

دعوت هوسان سخت تکالیف کمینند

ای آب رخ شرم نخواهی همه جا رفت

بر ما هوس بال هما سایه نیفکند

صد شکر که این زنگ ز آیینهٔ ما رفت

مو کرد سیاهی ، دم خاموشی چینی

شد سرمه خط جاده ز راهی که صدا رفت

چون رنگ عیان نیست که این هستی موهوم

آمد زکجا آمد و گر رفت کجا رفت

از عمر همین قدر دو تا ماند به یادم

این رخش سبک سیر عجب نعل نما رفت

بیدل دم هستی به نظرها سبکم کرد

خاکم چو سحر از نفس آخر به هوا رفت